Жаргалын тухай

Ердөө саяхан ФБ-ийн найз нарын маань нэг “Осоржамаа та 2 шиг жаргалтай хүмүүс Монголд алга” гэжээ. Маш их баярлалаа. Осоржамааг би танихгүй. Нүүр тулан уулзаж байгаагүй учраас түүнийг хэрхэн жаргал цэнгэлээ эдэлдэгийг сайн мэдэхгүй. Миний хувьд гэвэл эрдэмтэн мэргэд, гүн ухаантнууд, шашны тэргүүнүүд, яруу найрагчид зэрэг хүмүүсийн зааж сургасан, заримых нь хүчээр тулгасан заавар жоруудыг залхуугийн улмаас гүйцэд уншиж байсангүй. Нэгэнт гүйцэд уншаагүй болохоор дагаж мөрдөхгүй нь лавтай. Чухамдаа бол амьдралаас олон юм шаардахаа больчихвол жаргал өөрөө хүрээд ирдэг ажээ. Надад нэгээс олон жилийн настай хоёр жинс, бараг арван жил орчим болж байгаа, хүзүү нь сунаж, өнгөө гээсэн хоёр гурван фудболк, ул нь салахаар өөрөө цавуудаад наачихдаг хуучин гутал, флип-флоп шаахай байдаг. Эднийгээ өмсөхөд сэтгэл ханаад явчихдаг. Жаргал шүү дээ. Дуу хөгжим, пянзаар хувь заяагаа холбосон Чин-Пун-Дан (эдгээр этгээдүүдийн нэрийн эхний үе “Н” үсэгтэй учраас онцлов. Бусад найзууд нэр дурьдсангүй гэж гоморхох хэрэгггүй) гэсэн найзуудтай. Энэ найзуудтай уулзахаар пиов, виски гэсэн ундаанууд дагалддаг. Жаргал шүү дээ. Пянз гэж сайхан зугаа бий. Дээрээс нь CD, кассетнууд нэмэгдээд ирлээ. Тэртээ 1970-80 он шиг сонсчихоод буцааж өгнө гэдэг зүйл үгүй болжээ. Оронд нь худалдаж аваад сэтгэлийн таашаал эдлэнэ. Мэдээж мөнгөөр худалдаж авна. Гэвч тоолдог хэдэн цаасаа үзсэн ядаж байгаа юм шиг үрэн таран хийчихдэг хүн зээлээр пянз авч өрөнд орно. Пянз (таашаал)-ны өр бол ариун өр. Жаргал л даа. Сайхан ч тэр саар ч тэр хөгжим сонсох жаргал. Гол нь өөрийнхөө сэтгэл санааны төлөвийг мэдэрч, түүндээ тохируулвал жинхэнэ жаргал. Хэдэн жилийн өмнө зохиолын дуу “пүү, паа” гэж маягладаг байлаа. Зохиолын дууг зовлонгоо эдэлсэн хөгжмийн зохиолч, үйлээ үзсэн яруу найрагч, за тэгээд уучин, хөгжимчин гээд олуулаа хийдэг. Тэдний хөдөлмөр, цагийг хүндлээд хүлцэн тэвчихэд л нөгөө “пүү, паа” гэдэг өвчин эдгэрч байгаа юм. Бусдын үйл хэргийг шүүмжлэх өвчнөөсөө салах нь жаргал юм даа. Хүнд чулууг уулын оройд арай хийн гаргатал нөгөөх нь буцаж доошоо өнхрөөд, тэрнийгээ дахин дахин уулын орой руу гаргах гэж нажидаа барсан Сизиф гэгчийн тухай эртний грекийн домог байдаг. Тэр хүнд чулуугаар эрх мэдэл (эд хөрөнгө, дарангуйлал бла бла баахан хогийн зүйлс энд орно)-д шунан дурлах хүслийг төлөөлүүлж үзье. Нөгөө ертөнц рүү одохдоо чирээд явахгүй зүйлсэд цаг хугацаа, хүч чадал, оюун бодлоо зориулахгүй байхад л нөгөө жаргал чинь амтагдаад эхэлж байгаа юм даа. Байгаль эх биднийг өндөр-нам, өргөн-нарийн, хүнд-хөнгөн, хар-цагаан-ногоон гээд дахин давтагдахааргүй бүтээсэн. Өөртэйгээ адилхан хүмүүсийн гадаад байдалд атаархах эсвэл доромжлох нь зүрх сэтгэлд зовлон үүсгэдэг. Тэр зовлонгоо хаях нь тийм ч гарзтай биш. тэгээд л жаргаад явчихаж байгаа юм даа... За ингээд бичээд байвал бичээд байна. Тэгээд ч баахан шал худлаа бичлээ, итгэвэл итгэнэ биз хаясан ч болно. Гамбино 2022.08.07