Гамбинод тохиолдсон явдал (Украйн)

Тээр жил оюутан болоод Украйны нийслэл Киев хотод нэг жил амьдардаг юм байна. Хот гэж үнэн том хамгийн гол нь украйн хүүхнүүд чинь байна ш дээ орос хүүхнүүдээс илүү хөөрхөн юм байна лээ. Тэгснээ орос хэл шиг мөртлөө арай өөр хэлээр ярьж инээлдээд л их жигтэйхэн. Намайг сурч байх үед Горбачевын "Сухой закон" гараад дэлгүүрийн лангуун дээрээс шүдний оо, үнэртэй ус, шил арчигч хуу алга болсон байв. Гэхдээ манай украйн ах дүүс самогон гэгч алдартай брендээрээ ах дүүсээ дайлаастай сайхан л байлаа. Гахайн давсалсан өөх (Сало), хар талх, сонгинотой холиод цохих ч бас л тансаг гэжийгаа. Хамгийн марзан нь украйнчууд, гудамжинд ургаж байгаа модноос жимс түүж идэхгүй харин хүмүүсийн зарж байгаагаас нь мөнгө төлөөд авч иддэгээрээ тэднийг сармагчингаас ялгарч харагдуулдаг юм билээ. За энэ ч яахав...

Одоо хамгийн ноцтой юмаа эхэлье. Нэг өдөр оюутны байран дахь өрөөндөө хэвтээд гиюүрээд сууж байсан чинь нутгаас чинь хүн утсаар ярья гэж байна гэнээ. Ярьсан чинь нэг Монгол авгай ээжийн чинь явуулсан юмыг авч ирлээ, буудлаас ирээд уулзаад авчих гэдэг юм байна. Яваад очтол тэр үед яам тамгын газрынхан сайн ажилтнуудаа шагналын журмаар түр курсэд явуулдаг байсан журмаар ирсэн нэг эгч авгай ээжийн явуулсан захиа, хатаасан 7.20-ын хиам, солонгос бэлтгэлийн хувцас гэх мэт юм өгч байх юмаа. Тэгснээ нөгөө эгч чинь өөрийнхөө савхин хүрмийг зараад өгөөч гэж байна. Би яахав дээ хэдэн цаас нэмээд унагачих санаатай нөгөө хүрмийг нь аваад гарлаа. Хэд хоногийн дараа гэнэт зах гармаар санагдахаар нь нөгөө хүрмийг нь аваад явлаа. тэр үед арьс ширний үйлдвэрийн нэгдлийн савхин эдлэлийн үйлдвэрт Югославын шинэ шугам нээгдээд торгон савхи гэдэг хачин сайхан юм хийдэг болоод байсан юм. Хүрэмний эзэн хэлэхдээ 500-700 рувльд өгчихөөрөө гэсэн байдаг гэтэл надад тэр хүрэм яагаад ч юм 1000 рубль байтугай 1500 рубль хүрч болмоор санагдаад болдоггүй ээ. Хүний совин гэж сонин шүү. Би мөнгөгүй ч юм уу авч чадмааргүй хүмүүсийг хараад л ялгаад байдаг чадвартай юм л даа. Хүмүүс надаас ирээд хэдээр өгөхийн л гээд байна. Би мөнгөгүй гэж санагдсан хүмүүст 1000 рубльд өгнө гээд арай чадалтай хүмүүст 1500-д өгнө гээд зогсож байлаа. Тэгсэн чинь яахын аргагүй социалист хөдөлмөрийн баатар баймаар царайны нэг нүдэнд дулаахан эр миний хажуугаар өнгөрлөө. Надад болохоор тэр хүн л миний зарж байгаа хүрмийг хэлсэн үнэнд маань шууд авмаар санагдаад байдаг. Мань угын сэргэлэн юм болохоороо нөгөө нөхрийн явж байгаа замыг нь тосоод өмнө нь гараад зогслоо. Яг энэ үед тэр намайг, намайг ч юу байхав дээ миний гартаа барьсан хүрмийг хараад над руу ирлээ. Наад хүрмээ хэдэд өгөх вэ гэж асуухад нь би 1500 рубль гэж хэлнэ дээ гэж бодож байсан чинь ягаад ч юм бэ хэл хальтраад 1800 рубльд өгнө гээд хэлчихлээ. Нөгөө хампаан тэгсэн чинь наадахаа цүнхэндээ хийчихээд намайг хүлээж бай гэснээ яваад өглөө. Би яахав олсон олзоо бүр мөсөн тавиад туучихгүйн тулд харааны газраас нөгөө хампаанаа бараадаад явж байв. Миний олз хэд хэдэн лангуун дээгүүр очоод юм зарж байсан бага ястан (армян, азербаджан, еврей) царайтай амьтадтай уулзаж мөнгө аваад л байна. Нээх удалгүй тэр над дээр эргээд ирлээ. Тэгснээ миний хүрмийг өмсөлгүй өөртөө тааруулж нэг барьж үзсэнээ, миний мөнгө жаахан дутаад байна, чи надтай хамт яваад манай ажил дээрээс очоод авчих гэнээ. Би за тэгье гээд дагалаа. Тэр хампаан хав хар өнгөтэй Волга машинтай юм байна. Өөрөө жолооддог бололтой. Намайг суу гэж байна. Замдаа намайг хаанаас ирсэн, ямар сургуульд сурдаг гээд асууж байнаа. Тэр өглөө би зах гарна гээд өглөө юм идээгүй байсан болохоор түүний машинаар явж байхад миний гэдэс 2-3 удаа хоржигнож байв. Удалгүй бид нийтийн зогсоолд машинаа тавиад "Едальная" (Д үсгийг нь Б болгох юм бол шал өөр утга болно) гэж украйнаар бичсэн хоолны газарт алхан ирлээ. Тэр хаалга түлхүүрдэж орсноо 50 орчим суудалтай зааланд намайг үлдээгээд Одоохон гэж хэлээд алга боллоо. Төдөлгүй цаанаас надтай адил 2 хүн зэрэгцүүлээд, дээрээс нь 3 хүн давхарласан юм шиг том биетэй 2 хохол (украйнчуудыг хохол гэнэ) гараад ирлээ...