ДӨРӨВДҮГЭЭР БҮЛЭГ Халзан Лиг төрүүлсний дараа Ли Ланий толгой өвддөг болжээ. Талбайдаа тонголзох тариачин эмэгтэйчүүд шиг алчуураар толгойгоо боогоод явдаг байсан ээжийгээ, халзан Ли хааяа нэг санадаг билээ. Дүлий дүмбэ эхэлсэн өвчин нь яваандаа янгинатал хатгуулах болж олон жилийн турш хөөрхий эмэгтэйн нулимсыг хичнээн ч шөнө барсаныг бид мэдэхгүй. Заримдаа тэр толгойгоо хуруугаараа тогшдог байлаа. Сүүл рүүгээ сүмийн харанга дэлдэх мэт чанга дуугарган толгойгоо балбадаг болсон юм. Нөхрөө алдсаны дараа халзан Лигийн ээж солиорчээ. Гэсэн боловч аажмаар илааршин, ичихээс өөр шаналал үлдсэнгүй. Шинэ төрсөн халзан Ли, нялх биетэй эх хоёрыг асрахаар хөдөөнөөс эмээ нь ирлээ.Торгоны үйлдвэрээс гурван сарын эхийн чөлөө Ли Ланд өгөхөд тэр гэрээсээ нэг ч удаа цухуйсангүй. Хэн нэгэнтэй харц тулахаас эмээж цонхондоо ч дөхөж очиж зүрхэлсэнгүй. Гурван сарын дараа Ли Лан ажилдаа эргэн орох боллоо. Том тогоо дүүрэн буцалж буй тос руу амьдаараа түлхүүлэх гэсэн мэт хаалган дээр гарахаар ирэхэд хамаг бие нь салгалан чичирч, нүүр нь өгөр даан цайсан байв. Өөрт нь ямар ч сонголт байгаагүй болохоор гадаа гарангуутаа толгойгоо бөхийлгөн, цээжээ хавчин гудамжаар яаран алхлаа. Дэргэдэх байшиндаа наалдах шахан алхахдаа, хажуугаар нь зөрөх хүмүүс зүүгээр хатгах мэт харж байгаа хэмээн өөрийгөө улам шаналгана. Таньдаг хүн нэрээр нь дуудахыг сонсоод буудуулсан юм шиг газар унаталаа навтасхийнэ. Яаж явж торгоны үйлдвэрт хүрэхийг тэнгэр л мэдэх байх. Гэртээ хэрхэн эргэж ирэхийг хэн ч үл таана. Түүнийг дуугаа хурааснаас хойш энэ айлыг нам гүм эзэгнэж, төрсөн эх, төрүүлсэн хүүтэйгээ ч цөөн үгээр, намуухан хоолойгоор ярих болжээ. Халзан Ли ч дөнгөж төрөөд хотынхныхоо амны зугаа нь боллоо. Эмээ нь түүнийг аваад салхилах зуур хүмүүс тэдний зүг чичлэн “жорлонд хүүхнүүдийн бөгс харах гэж яваад, живж үхсэн хүний хүүхэд” хэмээн их багагүй хэл амаа билүүдэцгээнэ. Ямар ч хамаагүй хүүхдийг ийнхүү тэр хэрэгт хутгах нь огт авцалдахгүй аж. Гэсэн ч тэд бяцхан хүүг эцэгтэйгээ “нэг тэрэгний дугуй шиг адил”хүн болно гэж хамаатуулах нь хачирхалтай. Халзан Лигийн эмээ энэ бүхнийг нүүрээ хувхай цайлган байж сонсоод дахиж ач хүүгээ салхинд авч гарахаа байлаа. Бяцхан ач хүүгээ нар, салхи үзэг гэсэндээ эмээ нь цонхны тавцан дээр аваачихад тэдний дэргэдүүр зөрсөн хэн боловч даруй зайлан одох ажээ. Үүнээс болж Ли хөвгүүний улаа бутарсан, цулцагар хацар, харанхуй өрөөнд өдөр шөнийг өнгөрүүлсэнээс болж, хатангиршиж, шаргалтав. Эр нөхөр нь ичгүүртэйгээр нас барсаны дараа Ли Лан толгой өөд татаж хүний нүүр рүү эгцэлж харсангүй, дуу алдан уйлсан ч үгүй, тасралтгүй өвдөх толгой нь хааяа нэг часхийхэд л зүүд нойрондоо шүдээ хавирдаг боллоо. Хааяа хүүгээ тэврэхдээ өлөн цагаан царай, нимгэн уруулыг нь хараад өөрийнхөө хувь заяанд гашуудан уйлна. Тэр байтугай өдрийн цагаар хүүгээ авч салхинд ч гардаггүй байв. Жилийн дараанаас л Ли Лан тэргэл сарны гэрэлд хүүгээ авч салхилдаг болжээ. Толгойгоо тонгойлгон хүүгийнхээ хацарт нүүрээ наагаад, хар хурдаараа байшингийн ёроолоор түргэн түргэн алхсаар хүмүүсийн хөлийн чимээ дуулдахгүй болсныг баттай мэдмэгцээ алхаагаа удаашруулан, сарны гэрэлд хүүгийнхээ нүүрийг харж шөнийн сэрүүн агаар цээж дүүрэн амьсгална. Эзгүй гүүрэн дээрээс голын урсгалд тольдох сарны туяа ширтэх нь түүнд таатай ажээ. Толгойгоо өргөхөд нь голын дэргэдэх модод гүн нойрсох мэт хөдөлгөөнгүй агаад мөчир юу нь голын ус мэт намуухан савлаж харагдана. Шөнийн харанхуйд гэрэлт цохнууд нааш цааш сүлжилдэн нисэх нь олон хөгт хөгжмийн эгшиг мэт санагдуулах нь гайхамшигтай. Ли Лан хүүгээ баруун гартаа тэврээд, зүүн гараараа гүүрэн доогуур урсах гол, тэнгэрт гэрэлтэх сар, дэгдэн нисэлдэх гэрэлт цохнуудыг заан “Энэ бол голын ус, тэд бол модод, дээр саран гэрэлтэж байна, дэргэд гэрэлт цохнууд ниснэ...” гээд таатай нь аргагүй гүн амьсгаа авсанаа “Шөнө юутай сайхан билээ” хэмээн дуу алдана. Тэр цагаас хойш хотын бусад хөвгүүдийг дуг нойрондоо дугжирx байхад, нарны гэрлээс дайжих болсон халзан Ли, шөнө болгон сарны туяанд гудамжаар хэсүүчилдэг болжээ. Нэгэнтээ шөнө орой болсон хойно сарны туяанд цэлийх талыг хязгааргүй мэт санасан Ли Лан, хотын өмнө захад байрлах дааман хаалга хүртэл алхсанаа ч анзаарсангүй. Сарны гэрэлд анир чимээгүй дүнсийх байшингууд, гудамжинд тэр хэдийнээ дасал болж, мөнхүү саран авхайн гэрэлд цэлийх талын гоо үзэсгэлэнг биширэв. Гартаа тэвэрсэн бяцхан хөвгүүн нь өргөн талыг хараад хулгана мэт нарийхан хоолойгоор шулганана. Олон жилийн дараа төрөлх Лю хотыхоо тэргүүн баян нь болсон халзан Ли, задгай сансарт нисэхээр шийдэж, нүдээ анин өөрийгөө тойрог замд чөлөөтэй хальж байгаагаар төсөөлөн байх ахуйд хүүхэд насных нь энэхүү дурсмаж эргэн санагдах нь гайхамшигтай. Эх дэлхийнхээ сүрдмээр хирнээ үзэсгэлэнтэй байдлыг төсөөлөн суухад, эх нь түүнийг тэвэрсээр хотын өмнөд хаалган дээр ирж, сарны гэрэлд цэлийх шөнийн талыг харуулсантай адил санагдана. Ли хөвгүүний нүдний өмнүүр Оросын сансрын хөлөг нисэн өнгөрөх шиг болов. Тэр нэгэн шөнө халзан Ли ээжээсээ гудамж, байшин, тэнгэр, тал гэж юу болохыг мэдэж авчээ. Хоёр ой арай хүрээгүй байсан ч халзан Ли хорвоо ертөнц хэмээгч хичнээн хурц, таатай болохыг ойлгожээ. Нэгэн шөнө Ли Лан хүүгээ дагуулан сарны гэрэлд зугаалж яваад Сун Фанпиний гэр бүлтэй таарчээ. Эзгүй гудамжинд хүүгээ хөтлөн алхаж байхад нэгэн гэр бүл чанга дуугаар ярилцан өөдөөс нь ирж явахыг харав. Өндөр Сун Фанпин өөрийн хүү, халзан Лигээс нэг нас ах Сун Ганий гараас нь хөтлөн явж байхад, эхнэр нь гартаа сагстай юм бариад, шөнийн нам гүмийг эвдэн ярилцан алхана. Сун Фанпиний хоолойг сонсоод Ли Лан гэнэт толгойгоо өргөтөл, баас шээсэнд тэр чигтээ хутгалдсан талийгч нөхрийг нь үүрсээр ирсэн эр болохыг танилаа. Тэр үед Ли Лан хаалга налан алмайран зогсож байсан ч өөрийгөө төдийгүй үхсэн нөхрийг нь худгийн усаар булхан цэвэрлэсэн тэр залуугийн дуу хоолойг мартахааргүй тогтоожээ. Өдгөө тэр толгойгоо өргөн мөнөөх эрийг хараад нүд нь гялбах шиг болов. Гэтэл түүнийг харах зуур мань эр дуугаа намсган эхнэртээ нэгийг шивнэлээ. Ли Лан ч толгойгоо дахин нугдайлгаад харсан зүг рүүгээ жирийлгэн одов. Ли Лан хүүгээ дагуулан харанхуй шөнөөр зугаалж байхдаа хоёр удаа Сун Фанпинтэй таарсан юм. Эхний удаа тэр гэр бүлээрээ байсан бол дараагийн удаа гав ганцаараа явж байлаа. Хоёр дахь удаагаа таараад мань эр аврага биеэрээ ээж, хүү хоёрын замыг хаав. Тэрээр том, ширүүн алгаараа хүүгийн толгойг илээд “Хүү чинь тун эцэнхий юм. Чи хүүгээ аль болох нартай байхад салхинд гарга. Нар гэдэг чинь тэр чигээрээ амин дэм шүү дээ” гэжээ. Хөөрхий муу Ли Лан толгой өргөж түүнийг харж зүрхэлсэнгүй. Хүүгээ тэвэрсэн чигтээ салгалан чичрэхэд халзан Ли газар хөдлөлтийн төвд байгаа мэт чичигнэж байв. Сун Фанпин нэгэнтээ инээмсэглээд тэдний дэргэдүүр өнгөрөн одлоо. Тэр нэгэн шөнө Ли Лан гэрийн зүг яаран зүтгээгүй ч сартай шөнийн тэнгэр түүнд таатай байсангүй. Шүдээ хавирах дуу нь ч урьдынхаас өөр сонсогдож байлаа. Яагаад гэвэл түүний толгой өвдөөгүй билээ. Халзан Лиг гурван нас хүрэхэд эмээ нь төрөлх хот руугаа буцжээ. Тэр үед хөвүүн хөлд ороод байсан ч маш туранхай, бүр нялх үеэсээ ч эцэнхий байлаа.Ли Ланий толгойн өвчин үе үе сэдэрдэг байсан ч үргэлж бөхийж явдаг байсан нь арай дээрдэв. Эмээгээ буцсанаас хойш халзан Ли өдрийн цагаар гадагшаа гарах болжээ. Ли Лан зах руу явахдаа хүүгээ дагуулж явна. Ээжийгээ толгой бөхийлгөн түргэн алхахад халзан Ли хормойноос нь атгаад хөлд нь орооцолдон чаргууцалдна. Тухайн үед хүмүүс тэднийг шоолж чичлэхээ больж, тоож харахаа байсан хэдий ч Ли Лан хүмүүсийн харцыг нуруунд нь зоосон жад мэт сэтгэсээр авай. Хоёр сар болоод л халзан Лигийн турь муутай ээж дэлгүүрээс дөчин жин цагаан будаа авдаг билээ. Ээж нь өөртөө хүндэдсэн ачаа нуруун дээрээ үүрэн сажлахад араас нь чирэгдэн явах аргагүй болдог учраас халзан Ли нэг жаргах шиг болно. Ли Ланийг ачаандаа түүртэн алхахад амьсгаа нь давхцаж, зүүд нойрондоо шүдээ хавирч байна уу гэлтэй дуугарна. Хэд алхсанаа хэсэг зогсоно, дахин хэд гишгээд түр амсхийхэд нь халзан Ли эргэн тойрноо анхааралтай хардаг байсан юм. Намрын нэг өдөр Ли Лан будаа аваад буцах замдаа түр амсхийн, хөлсөө арчих санаатай ууттай будаагаа газарт буулгатал өндөр нуруутай Сун Фанпин тэдэн дээр ирээд хүчирхэг гараараа ууттай будааг нь газраас өргөлөө. Ли Лан гайхан дээшээ хартал мөнөөх эр малийтал инээмсэглээд “Би гэрт чинь хүргээд өгье” гэх нь тэрээ. Дөчин жин будаа Сун Фанпинд хоосон сагс шиг хөнгөхөн ажээ. Солгой гараараа халзан Лиг сэвхийтэл нь өргөж мөрөн дээрээ суулгаад “миний духнаас бариарай” гэв. Халзан Ли хорвоо дэлхийг ийм өндрөөс хэзээ ч харж байгаагүй билээ. Өмнө нь тэр бүхнийг дээшээ өлийж хардаг байсан бол одоо анх удаа дэргэдүүрээ өнгөрөгсөдийг дээрээс нь харлаа.Сун Фанпиний мөрөн дээр гарсан цагаасаа хойш тэр гижигдүүлсэн мэт тасралтгүй хөхөрч гарав. Бие хаа тэгш энэ эр,Ли Ланий ууттай будааг нэг гартаа бариад, хүүг нь мөрөн дээрээ суулгаад гудамж уруудан алхахдаа хонх мэт хоолойгоор ярьж явлаа. Дэргэд нь Ли Лан толгой бөгтийлгөн өгөр даасан царайнаасаа хүйтэн хөлсөө цувуулан алхана. Өөрийг нь хүмүүс гөлийтөл хараад элэглэн шоолж байгаа гэж бодсондоо газрын гаваар ороход ч бэлэн байлаа. Гудамж уруудах замдаа Сун Фанпин түүнээс юм асуухад нэг бол толгой дохиж, үгүй бол сэгсрэх төдийгөөр хариулахын хажуугаар шүдээ тачигнуулан хавирах нь яршигтай. Тэд ийн явсаар Ли Ланий гэрий үүдэнд ирцгээлээ. Сун Фанпин халзан Лиг газар буулгаад, ууттай будааг нь будааных нь саванд юүллээ. Энэ зуур мань эр гурван жилийн өмнө харсан орны бүтээлэг рүү хяламхийж амжив. Мөнөөх “ХОС АЗ ЖАРГАЛ” ханз хэдийн гандаж, хатгамал нь гунджээ. Тэднийхээс гарахынхаа өмнө тэрээр өөрийнхөө нэрийг Сун Фанпин, дунд сургуулийн багш гээд хэрвээ тусламж хэрэгтэй бол нэрэлхэлгүй хэлээрэй гэж захилаа. Түүнийг явсаны дараа Ли Лан анх удаа хүүгээ ганцааранг нь гадаа тоглуулахаар үлдээж, юу ч юм хийхээр өрөөндөө өөрийгөө түгжив. Харанхуй болж халзан Лиг хаалга налан нам унтах хүртэл тэндээсээ гарсангүй. Халзан Лиг таван ой хүрч байхадСун Фанпиний эхнэр өвчний улмаас нас барсаныг тэр саналаа. Уйтай мэдээг дуулаад Ли Лан нар шингэж, саран гартал шүдээ тачигнуулан цонхны дэргэд зогссон юм. Дараа нь тэр хүүгээ хөтлөн шөнийн саран доор Сун Фанпиний гэр рүү аядуухан алхав. Ли Лан дотогшоо орж зүрхэлсэнгүй, оронд нь модны ард нуугдан, доторх хүмүүсийн сууж босохыг бүдэг гэрэлд харж зогслоо. Өрөөний голд тавьсан авс харагдана. Халзан Ли эхийнхээ хормойноос зууран, шүдээ хавирахыг нь сонсоно. Тэр дээр мэлтийх саран, жирвэлзэх ододыг харахаар толгойгоо өргөөд, эхийнхээ уйлан, нулимсаа гараараа арчихыг хараад “Ээж ээ, та уйлаад байгаа юм уу” гэж асуув. Ли Лан толгой дохиод “Манай гэр бүлийг аврагчийн дотны хүн нас эцэслэжээ” гэв. Тэр хэсэг зогсож байснаа хүүгийнхээ гараас хөтлөн гэр рүүгээ аяархан явж одлоо. Маргааш нь тэр ажлаасаа ирээд, цаасан зоос, ембүүнүүд хийхээр ширээнээ суув. Баахан зоос, ембүү хийгээд цагаан утас нийтгэн тэднийгээ хэлхэв. Хажууд нь суух халзан Лид ээжийх нь цаас хайчлан нугалж ембүү хийх нь маш сонирхолтой байлаа. Хийсэн цаасан ембүүнүүд дээрээ ээж нь “АЛТ” эсвэл “МӨНГӨ”гэж дурайтал бичнэ. Ээж нь “АЛТ” гэсэн бичигтэй цаасан ембүү харуулаад “хэзээ нэгэн цагт үүгээр ордон ч худалдаж авдаг байлаа” гэв. Халзан Ли “МӨНГӨ” гэсэн бичигтэй ембүү рүү заагаад “тэгвэл үүгээр юу худалдаж авч болох вэ?” гэж асуув. Ли Лан “бас л ордон худалдаж авч болно, гэхдээ арай жижигхэн байх болов уу” хэмээр хариуллаа. Ширээн дээр ирийтэл өрсөн “алт”, “мөнгөн” ембүүнүүдийг халзан Ли тоолж, хэдэн байшин худалдаж авахаа тооцов. Мань эр дөнгөж тоолж сурч байсан болохоор цаасан ембүүнүүдийг нэг нэгээр нь тооллоо. Даанч арав хүртэл тоолж сурсан тул арав хүрээд дахин нэгээс эхлэх нь хөөрхийлөлтэй. Ширээн дээр цаасан ембүүнүүд нэмэгдэх тусам хүү хөлсөө гарган ажилласан ч хэд болохыг нь мэдэж чадсангүй. Тэгсэн ч гэсэн халзан Ли тоолохоо зогсоосонгүй, үргэлжлүүлэн тоолсоор ээжийгээ инээлгэж орхилоо. Ли Лан цаасан ембүүгээр ширээгээ дүүргэчихээд үргэлжүүлэн цаасаар зоос хийж эхлэв. Эхлээд тэр цаасаа дугуй хайчлаад дунд нь нүх гаргана. Дараа нь дээр нь хэдэн шугам татаад ханз үсэгнүүд бичлээ. Цаасаар зоос хийх нь ембүү урлахаас хэцүү юм шиг халзан Лид санагджээ. “Ээж ээ, нэг цаасан зоосоор хэдэн байшин авч болох вэ? Бүхэл бүтэн гудамж авч хүрэх үү?” гэж тэр тэсэлгүй асуулаа. Ээж нь нийтгэсэн утсанд цаасан зоос хэлхэнгээ “Үүгээр ганц нэг өмсөх хувцас л авч хүрэх байх” гэв. Халзан Ли духаа атируулан байж, яахаараа хувцас ордноос үнэтэй байдаг юм бол гэж бодож гарлаа. Түүнийг харсан Ли Лан арван хэлхээ зоос ч нэг ембүүний үнэ хүрэхгүй гэж тайлбарлав. Энэ тайлбарыг сонсоод халзан Ли бүүр ч гайхаж хоцорлоо. “Хэрэв нэг ембүүтэй арван хэлхээ зоос тэнцдэггүй юм бол ямар юмаа хийж та энэ олон зооснуудыг хийнэ вэ?” гэж асуув. “Эдгээр зоос, ембүүнүүдийг нарт хорвоод үрэхгүй, насан зүг болсоны дараа хэрэглэдэг юм” гэж Ли Лан хэллээ.Насан зүгболох гэдэг үгийг сонсоод халзан Ли дагжин чичрэв, дараа нь гадаа харанхуй болсоныг хараад дахин нэг удаа чичирлээ. “Ээж ээ, энэ мөнгө тэгвэл хэн гэдэг талийгаачид хэрэгтэй юм бэ?” гэв. Ли Лан хийж байснаа орхиод “Манай гэр бүлийг аврагчийн дотны хүнд хэрэгтэй юмаа” гэлээ. Сун Фанпиний эхнэрийг хөдөөлүүлэх өдөр Ли Лан өөрийн хийсэн хэлхээтэй цаасан зоос, ембүүнүүдээ сагсанд хийж нэг гартаа бариад нөгөө гараараа халзан Лиг хөтлөн гудамжинд гарч оршуулгын цуваа ирэхийг хүлээжээ. Олны өмнө эхийгээ анх удаа толгой өргөн зогссон тэр өглөөг халзан Ли байнга санаж явдаг юм. Тэднийг ийнхүү зогсож байхад хажуугаар нь өнгөрсөн таньдаг хүмүүс сагс руу нь шагайн харж байв. Нэг хүн хэлхээтэй цаасан ембүү, зоосноос нь татаж үзээд ур хийцийг нь магтахын ялдамд “Танайхнаас хэн нэгэн нас бараа юу?” гэж асуулаа. Ли Лан хариуд нь “Үгүй ээ, манайхаас бишээ...” гэж толгой бөхийлгөн намуухан өгүүлэв. Оршуулганд арав гаруй хүмүүс оролцжээ. Авс ачсан тэрэгний дугуй овон товонтой зам дээр хяхтнан өнхөрнө. Тэрэгний араас цагаан бөсөөр толгойгоо ороож, бэлхүүсээрээ бүсэлсэн арав гаруй хүмүүс цуварч, гингэнэлдэн уйлалдахыг халзан Ли харж зогслоо. Тэдэн дунд нэг удаа мөрөн дээрээ суулган хорвоо ертөнцийг өндрөөс харуулсан Сун Фанпин байхыг хараад тэр таньсан юм. Сун Фанпинтай зэрэгцэн Сун Ган алхана. Тэд явсаар манай хоёртой зэрэгцэж ирээд түр зогсох зуур Сун Фанпин, Ли Лан руу эргэн толгой дохив. Сун Ган ч бас эцгийгээ даган халзан Ли рүү толгой мэхийн ёслов. Ли Лан хүүгээ хөтлөн оршуулгын цувааны ард орон Лю хотын чулуун замаар аажуухан алхсаар хөдөөгийн шороон замд орлоо. Халзан Ли эхийнхээ хамт уй гашууд автсан цувааны араас удтал явсаар саяхан ухсан булшны нүхэн дээр ирэв. Шарилтай авсыгнүх рүү аажуухан буулгахад гингэнэсэн уйлаан цурхираан боллоо. Булшны нүхийг шороогоор дүүргэтэл Ли Лан сагсаа барьсан хэвээр харж байв. Сун Фанпин эргэн Ли Ланийг чиглэн ирж, нулимс дүүрсэн нүдийг нь ширтэн гар дахь сагсыг нь авахад цурхирааны дуу намжиж, гингэнээн болжээ. Дараа нь тэр булш руу эргэн очоод цаасан ембүү, зооснуудыг дээр нь өрснөө шүдэнз асаан шатаав. Цаасан баялаг дүрэлзэн асахад, гингэнэх дуу цурхираан болж өрнөлөө. Өөртөө тохиосон аз жаргалгүй амьдралыг эргэн санасан ээж нь тэдэнтэй нэгдэн зүрх нь шаналсан мэт уйлахыг халзан Ли харж зогсов. Оршуулгын дараа мөнөөх цуваа хотын зүг асар удаан алхав. Ли Лан нэг гартаа хоосон сагс, нөгөө гартаа хүүгээ хөтөлсөөр цувааны сүүлд даган явна. Харин эхэнд алхах Сун Фанпин байн байн эх, хүү хоёрыг эргэн харж байлаа. Цуваа явсаар Ли Ланий гудамжинд ойртоход Сун Фанпин зогсож Ли Ланийг хүүтэй нь хүлээж байгаад ирэхэд нь “Талийгаачийг маань дурсан манайд ирж дүүпүү зооглоорой” гэв. Ли Лан бишүүрхэнгүй толгой сэгсэрээд, хүүгээ хөтлөн гэрийн зүг алхан одлоо. Хагас өдөржин алхаж ядарсан халзан Ли, дэр толгой нийлэв үү үгүй юу нам унтжээ. Ли Лан ганцаар суун цонхоор ширтэнэ. Харуй бүрий болох үед тэдний хаалгыг хэн нэг нь тогшлоо. Ли Лан хоосон мөрөөдлөөсөө сэрэн хаалга нээтэл, үүдэн дээр нь Сун Фанпин зогсож байх нь тэр. Түүний гэнэтийн зочлолт Ли Ланийг сандралд автуулах нь тэрээ. Мань эрийн гарт сагс байхыг анзаарсангүй, ёсыг бодож гэртээ урихыг ч мартжээ. Харин сурсан зангаараа толгойгоо мэхийлгэв. Сун Фанпинийг авчирсан хоолоо сагснаасаа гаргаж, гарт нь атгуулахад л дүүпүүтэй хоол өгч байгааг анзаарчээ. Сун Фанпиний өгсөн хоолыг тэр ичингүйрэн аваад өөрийн аягалав. Дараа нь хоолны савыг нь цэвэр усаар зайлаад эгүүлэн өгөхөд гар нь салгалж эхэллээ. Сун Фанпин сав суулгаа сагсандаа хийгээд явахаар эргэтэл Ли Лан дахиад л тонголзох нь тэр. Бүүр хойно Сун Фанпиний хөлийн чимээ сонсогдохоо байхад тэр түүнийг гэртээ урьж оруулаагүй болохоо гэнэт саналаа. Түүнийг толгойгоо өндийлгөхөд бэлэвсэн эр хэдийн явжээ.